သတင္းစာ အရသာႏွင့္ လြတ္လပ္မႈ

 

.

 

0diggsdigg

Sunday, 27, 07, 2008./ ၁၃၇၀ ခုႏွစ္။ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀) ရက္။

သူမ်ားႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြမ်ား ဖတ္လိုက္ရရင္ ဖတ္ရတဲ့သူအဖို႔ အရသာ အေတာ္စံုစံု ခံစား ေတြ႔ထိႏုိင္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြဆိုလို႔ ႏုိင္ငံတုိင္းကထုတ္တဲ့ သတင္းစာေတြ အားလံုးကို ရည္ရြယ္ေျပာ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ လြတ္လပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီရိွတဲ့ တုိင္းႏုိင္ငံေတြက သတင္းစာမ်ဳိးေတြကို ေျပာတာပါ။

ျမန္မာျပည္က သတင္းစာမ်ားကေတာ့ စစ္အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရိွေနတဲ့အတြက္ ဘာအရသာကိုမွ စာဖတ္သူေတြ မေပးစြမ္းႏုိင္သလို တန္ဖိုးရိွတဲ့ ဗဟုသုတမ်ားကိုလဲ ေ၀ငွႏုိင္စြမ္းမရိွပါ။ စစ္အစိုးရ ေနာက္ၿမီးဆြဲ ေဆာင္းပါးရွင္ေတြရဲ့ ငါ့စကား ႏြားရေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြကိုသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သတင္းေတြၾကျပန္ေတာ့လည္း တတုိင္းျပည္လံုး အကုန္ေကာင္းပါ ၏၊ စစ္ဗိုလ္မ်ားလည္း တုိင္းျပည္အတြက္ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်သည္အထိ အလုပ္လုပ္ေနၾက၏ ဆိုတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြသာ ဖတ္ရ သည္။ လိပ္မ်ားလိုဘဲ ကိုယ့္ဖက္ကို ယွက္ထားတဲ့ သတင္းနဲ႔ေဆာင္းပါးေတြသာ ေန႔တဓူ၀ ျမင္ေတြ႔ဖတ္ရႈ႔ေနရသည္။


က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အနီးဆုံး အိမ္နီးခ်င္းတုိင္းျပည္ေတြက သတင္းစာေတြဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အရသာအစံုအလင္ ဗဟုသုတ ေပါင္းစံု ေပးႏုိင္ရံုသာမက ထိုသတင္းစာမ်ား ထြက္ရိွတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာ လြတ္လပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို လည္း သတိထားမိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ထုတ္တဲ့သတင္းစာမ်ား၊ အိႏိၵယႏုိင္ငံက သတင္းစာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ထုိင္းႏုိင္ငံထုတ္ သတင္းစာ တေစာင္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ႏႈတ္ထြက္ေပးလုိက္ရတယ္ ဆိုတာကို ဖတ္လုိက္ရ ပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဖတ္ရင္းကေန သိခ်င္စိတ္ကေလး ေပၚလာပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ ႏႈတ္ထြက္ရ သလဲေပါ့။ ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံတို႔သူပုိင္တယ္ ငါပုိင္တယ္လို႔ ျငင္းခံုေနတဲ့ (၁၁) ရာစုေရွးေဟာင္း ဘုရားကိစၥနဲ႔ ပတ္လို႔ ထုိင္း ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးက ပါလီမန္မွာ အတည္ျပဳေဆြးေႏြးျခင္း မျပဳဘဲ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုကို ေပးခဲ့လို႔ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုယ္မွားမွန္းသိရင္ကို တာ၀န္ခံရတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာကို သတင္းစာကေန တဆင့္ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ခၽြင္းခ်က္တခုေတာ့ ရိွေနပါတယ္။ အဲတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ထုိင္းဘုရင္နဲ႔ မိသားစုကို ေ၀ဖန္တဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးေတြေတြ႔ အခုအထိ မေတြ႔ႏုိင္ေသးပါဖူး။

အိႏိၵယႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြၾကေတာ့ ပိုၿပီးဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကရစီသက္က အေတာ္ေလး ရင့္လာ ၿပီဆိုေတာ့ သတင္းစာေတြရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကလည္း သတင္းစာေတြရဲ့ အရည္အေသြးကို ပိုလို႔ေတာက္ေျပာင္ လာေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ပါတယ္။ အခုလတ္တေလာ သတင္းတခုမွာေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္မိုဟန္ဆင္းရဲ့ လက္ရိွ အာဏာရ အစိုးရအဖြဲ႔ကေန ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ႏႈတ္ထြက္မယ္လို႔ ဆုိလာတာကို ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ လက္ရိွ အာဏာရအစိုးရဟာ အေမရိကန္ေတြနဲ႔ ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လက္ႀကိတ္ထိုး လုပ္တာေတြ ရိွလာလို႔ ကြန္ျမဴနစ္ ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေတြက လက္ရိွ အာဏာရအစိုးရကေန ထြက္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အမတ္ေတြ၀င္ပူးေပါင္း လာတာေၾကာင့္ လက္ရိွအစိုးရဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးတံုးက အစိုးရဖြဲ႔ ႏုိင္ခဲ့တာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္သာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အမတ္ေတြ လက္ရိွအစိုးရ အဖြဲ႔ထဲကေန ထြက္သြားၾက မယ္ဆိုရင္ လက္ရိွ အစိုးရဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ အစိုးျဖစ္ျခင္းကေန ပ်က္ျပယ္သြားေတာ့မွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရိွအာဏာရ ပါတီ မွာ မန္မိုဟန္ဆင္းရဲ့ ကြန္ဂရက္ပါတီက အမတ္အမ်ားစု ဆိုေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အမတ္မ်ား ႏႈတ္ထြက္မယ္ဆိုရင္ အစိုးရတခု ဖြဲ႔ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အမတ္ဦးေရ ေလ်ာ့သြားပါလိမ္မယ္။ အဲသလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လက္ရိွ အာဏာရအစိုးဟာ အစိုးရဘ၀ကေန ေလွ်ာ က်သြားေတာ့မွာပါ။ ဒီမိုကေရစီရဲ့ အရသာကို သတင္းစာကေန တဆင့္ သိရိွရျပန္ပါတယ္။

တုိးတက္လုိ႔ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာေနတဲ့ အျခား အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြက သတင္းစာေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ တဲ့ သတင္းစာမ်ားလို လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာမ်ဳိးေတြ ရိွမေနတာကို ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ေျပာရရင္ မေလးရွား ႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွားႏုိင္ငံဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံထက္ ခ်မ္းသာပါတယ္။ ျမန္မာေတြ အမ်ား အျပား တရား ၀င္ေရာ၊ တရားမ၀င္ပါ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္ပါတယ္။

မေလးရွားႏုိင္ငံက သတင္းစာႀကီး အမ်ားစုဟာ တုိင္ကြန္းလို႔ေခၚတဲ့ အလြန္႔အလြန္ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀တဲ့ သူေဌးႀကီးမ်ားက တည္ေထာင္ထားတဲ့ သတင္းစာေတြက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည့္သူေဌးႀကီးမ်ားဟာ အာဏာရအစိုးရ အဖြဲ႔က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အပါအ၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ခ်မ္းသာလာသူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွား သတင္းစာေတြဟာ အိႏိၵယသတင္း စာမ်ားလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးဖို႔ အသာထား ထုိင္းႏုိင္ငံကသတင္းစာမ်ား ေလာက္ေတာင္ လြတ္လပ္ခြင့္ မရိွရွာပါဖူး။

ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ ဆိုေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီကို အသားေပးတဲ့ ႏုိင္ငံ မဟုတ္ပါ။ အဲတာေၾကာင့္ တုိင္ကြန္းႀကီးေတြ တည္ေထာင္ထားတဲ့ သတင္းစာမ်ားဟာ အစိုးရ မ်က္မန္ေတာ္ရွမဲ့ သတင္းမ်ား ေဆာင္းပါးမ်ား သူတို႔ သတင္းစာေတြမွာ မထည့္သြင္းရဲပါဖူး။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြနဲ႔ ႏုိင္းယွဥ္လုိက္ရင္ေတာ့ အေတာ္အတန္ ေရးသားခြင့္ရေသးတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

တေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေတဇတို႔လို စစ္တပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ခ်မ္းသာလာတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ သတင္းစာတုိက္ေထာင္လာမယ္ဆို ရင္ေတာ့ အဲသလိုသတင္းစာမ်ဳိးေတြဟာ မေလးရွားကသတင္းစာ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရိွေနပါလိမ့္မယ္။ မေလးရွားသတင္းစာ အဆင့္ ထက္ေတာင္ နိမ့္ေကာင္းနိမ့္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ စစ္တပ္ညိဳညင္မွာကို ေရးမွာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံက သတင္းစာအဆင့္မ်ဳိးေရာက္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ အေတာ္ေ၀းဦးမွာပါ။

စစ္အစိုးရကထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့အလင္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းစာေတြကို အသာထား ပုဂၢလိကပုိင္လို႔ ဆိုႏုိင္ေသးတဲ့ ျမန္မာတုိင္း (မ္) လိုသတင္းစာမ်ဳိးေတြေတာင္ လူထုအတြက္ ပညာေပးတဲ့ သတင္းေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားႏုိင္မႈ မရိွတာကို လက္ငင္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးက သတင္းစာေတြဟာ ဖတ္လုိက္ရင္ အရသာမရိွ ဖူးဆိုတာ လူတုိင္းႏုိင္ငံ သားတုိင္း သိၾကလို႔ သတင္းစာထုတ္ေ၀ရံုသက္သက္နဲ႔ စီးပြါေးရးအရ ေလာက္ေလာက္လားလား ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူပါ။

တဖက္မွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ျမန္မာတုိင္းသတင္းစာဟာ အေစာပုိင္း ကာလ ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့ သတင္းစာျဖစ္လို႔ပါပဲ။ လူတိုင္းအတြက္ ေရးသားတဲ့ သတင္းစာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လက္တဆုပ္စာ လူတစုမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီးေရးေနရတဲ့ သတင္းစာျဖစ္ေနေတာ့ စစ္အစိုးရလို အစိုးရမ်ဳိးကို ပါးပါးကေလးနဲ႔ သိပ္ထည့္လုိက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေတာင္ မေရးသားနုိင္ဖူး ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ လူထုကို အမွန္ အက်ဳိးျပဳခ်င္တဲ့ သတင္းစာမ်ဳိး (သိ႔) ဂ်ာနယ္ေတြလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ရိွေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖိႏိွပ္မႈ ယႏၱရားေအာက္မွာ ထုတ္ေ၀ရတဲ့အတြက္ ပါးပါးေလးပဲ ေရးသားတင္ဆက္ေနၾကရပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအလို႔ ဆိုႏုိင္တဲ့ အဂၤလန္ႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြၾကေတာ့ ရသေပါင္းစံု သတင္းေပါင္းစံု အေတြးေပါင္း စံုကုိ စာဖတ္သူေတြ ဖတ္ႏုိင္၊ ျမင္ႏုိင္၊ ေတြးႏုိင္၊ ျငင္းခံုႏုိင္ေအာင္ သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ တင္ျပၾကပါတယ္။ အဲလီဇဘက္ ဘုရင္မ ႀကီးကိုလည္း ေ၀ဖန္ႏုိင္တယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ၀န္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေ၀ဖန္ႏုိင္တယ္။ ပါလီမန္ တခုလံုးကိုလည္း ေ၀ဖန္ လို႔ရတယ္ ေထာက္ျပလို႔ရပါတယ္။ ျပည္သူေတြအၾကား ၾသဇာရိွတဲ့ သတင္းစာမ်ား ရိွသလို ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ ေရးတဲ့ သတင္းစာေတြ လည္း ရိွတာပါပဲ။ လူေတြက ေရြးခ်ယ္သြားၾကတာပါ။

အဲသည့္ႏုိင္ငံက သတင္းစာေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးသက္သက္တခုတည္းကို ေရးတာမဟုတ္ပါဖူး။ လူအဖြဲ႔အစည္း ေန႔တဓူ၀ ရင္ဆုိင္ ေနရတဲ့ ကိစၥေတြကိုလည္း အသားေပးေရးသား ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ပင္စင္စားေတြ အသက္ ႀကီးလို႔ ေဆးရံု တက္ရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေစ်းႀကီးတဲ့ ကုထံုးေတြအတြက္ အစိုးရကတာ၀န္ယူဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးေတြ။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ၾကည္းေရေလ စစ္တပ္အတြင္းမွာ (၆) ႏွစ္အနည္းဆံုး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ စစ္ျပန္ေတြ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဆက္လက္ သင္ယူလိုပါက တကၠသိုလ္ေတြမွာ အခမဲ့ ဆက္လက္ပညာသင္ယူႏုိင္တယ္လို႔ အစိုးရက ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။

ဒီလိုအေျခ အေနမ်ဳိးအထိ အစိုးရအဆံုးအျဖတ္ေပးလာေအာင္ သတင္းစာေတြကေန တဆင့္ တုိက္ပြဲ၀င္လာခဲ့လို႔ အခုလို ရလဒ္ကို ရရိွလာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာမ်ားကေနတဆင့္ တုိက္ပြဲ၀င္ ေတာင္းဆို၊ ေထာက္ျပ လာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ လြတ္လပ္မႈရိွတဲ့ တုိင္းျပည္မ်ားဆိုေတာ့ သတင္းစာကလည္း လြတ္လပ္ေန တယ္။ အဲသလို လြတ္လပ္ေနတဲ့ သတင္းစာမ်ား ကေနတဆင့္ တခါျပန္ၿပီး အစိုးရက ေတာင္းဆိုႏုိင္တာေတြလည္း ရိွေန ပါတယ္။ အစိုးရလုပ္ေနတာေတြ ပံုမေတာ္ရင္ မေတာ္ သလို ေ၀ဖန္တယ္ ဆိုကတာကေတာ့ ရိုးလို႔ေတာင္ ေနပါၿပီ။

တုိင္းျပည္တခုမွာ တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ့ လြတ္လပ္မႈ အတုိင္းအတာ အနိမ့္အျမင့္ကို သတင္းစာေတြဖတ္ၿပီး သိႏုိင္ ပါတယ္။

ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၁၃၊ ဇူလုိင္လ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရြက္မြန္မွကူးယူေဖၚျပသည္။