က်ေနာ္က အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ၉ တန္း ေက်ာင္းသား အျဖစ္ အ ထ က (၁) ဒဂံုမွာ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္း ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလ အေခၚအေ၀ၚ နဲ႔ဆိုရင္ အကသ ေက်ာင္းသားေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ အိမ္က လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းစာကို အၿမဲယူပါတယ္။ သတင္းစာမွာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ ကြယ္လြန္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရုပ္ကလာပ္ကုိ မိသားစုက ျမန္မာျပည္ ျပန္ယူၿပီး ဦးေန၀င္း အစိုးရက ႀကံေတာ သခ်ႋဳင္းမွာ ျမႇဳပ္ႏွံခြင့္ ေပးတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရပါတယ္။ ဦးသန္႔ကို ျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ ဂူေနရာက ဦးေန၀င္းဇနီး ေဒၚခင္ေမသန္းအုတ္ဂူရဲ႕ ေျခရင္း ေနရာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လူတခ်ဳိ႕က ဒီလိုမိန္းမရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ျမႇဳပ္ႏွံရမလား ဆိုၿပီး မေက်နပ္တဲ့ ေျပာဆိုသံေတြကိုလည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သတင္းစာဖတ္ၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလို အထင္ကရ ပုဂိၢဳလ္တဥိီးကို ႀကံေတာလို ေနရာမွာ ျမႇဳပ္ရလားလို႔ ရင္ထဲမွာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ဟုိႏိုင္ငံ(အေမရိကား) မွာဆိုရင္ အခမ္းအနား ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳၿပီး သၿဂႋဳဟ္မွာလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာ ေနာင္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ဦးသန္႔ အေလာင္းကို လုယူမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ သတင္း ေတာ္ေတာ္ ပ်ံ႕ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကလည္း ဒီသတင္းကို စိတ္၀င္တစားရွိၾကၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာၾက ဆိုၾကပါ တယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔ တိုးတိုးတိ္တ္တိတ္ ေျပာဆိုၾကလဲ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ ထိပ္တန္းအစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားရဲ႕ သားသမီးမ်ား ရွိေနၾကလုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း ဒီသတင္း ေတာ္ေတာ္ပ်ံ႕ ေနပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ အသုဘ ခ်တဲ့ ေန႔ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေန႔ခင္းေလာက္မွာပဲ ဦးသန္႔အေလာင္းကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား မ်ားက လမ္းကေန ျဖတ္လုၿပီး ပင္မတကၠသိုလ္ (မိန္း) ထဲကို ယူေဆာင္ သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားရပါေတာ့ တယ္။
ေနာက္တေန႔မွာပဲ (ေက်ာင္းပိတ္ရက္လို႔ ထင္ပါတယ္) က်ေနာ့္ ေဘးအိမ္က အစ္ကိုတေယာက္က ေက်ာင္းထဲ သြားမယ္ လုိက္မလားလုိ႔ေခၚပါတယ္။ သူက ဘူမိေဗဒ ဘာသာရပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။
က်ေနာ္က လိုက္မယ္ ဆိုၿပီး မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းကို လုိက္သြားခဲ့ ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးလမ္း စံျပ ရုပ္ရွင္ရံု ေရွ႕ကေန အမွတ္ ၉ လုိင္းကားကို စီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပည္လမ္း မာလာေဆာင္ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းၿပီး မာလာေဆာင္ အေပါက္ဘက္ကေန ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မာလာေဆာင္ ၀င္ေပါက္မွာ ကား၀င္တဲ့ ၀င္ေပါက္ကို ပိတ္ထားၿပီး လူ၀င္ေပါက္ကိုသာ ဖြင့္ေပးထားပါတယ္။ ၀င္၀င္ျခင္း ကား၀င္တဲ့ ၀င္ေပါက္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ စားပဲြႀကီး ၂ လံုး ဆက္ၿပီး အေပၚက အ၀တ္စ (အနီေရာင္လား၊ အစိမ္းေရာင္လား မမွတ္မိေတာ့ပါ) အႀကီးႀကီး တခု ခင္းထားပါတယ္။ အဲဒီ အေပၚမွာေငြအေႂကြေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေငြစကၠဴ ပိုက္ဆံပံုႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လာသမွ် လူေတြက အလွဴေငြေတြ ထည့္ၾကတာပါ။
စားပဲြေဘးမွာေတာ့ နဖူးမွာ အ၀တ္စ အနီစည္းၿပီး လြယ္အိတ္ စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ ရပ္ေစာင့္ ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပါလာတဲ့ အိမ္က မုန္႔ဖိုးကို အျပန္ လမ္းစရိတ္ခ်န္ထားၿပီး အလွဴေငြထဲ အကုန္ထည့္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀င္လာၾကတဲ့ လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ပဲြေတာ္ႀကီး တခုလို စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဦးသန္႔ရဲ႕အေခါင္းကို ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးထဲမွာ ထားပါတယ္။ ျပည္သူေတြက ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ မ်က္ႏွာစာေဘး ဘယ္ဘက္ အေပါက္က၀င္၊ ညာဘက္ အေပါက္က ထြက္ၿပီး ဦးသန္႔ရုပ္ကလာပ္ကို ဂါရ၀ ျပဳၾကပါတယ္။ စံနစ္တက်နဲ႔
တန္းစီၿပီး ဂါရ၀ ျပဳၾကပါတယ္။
ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခမ္းမရဲ႕ေရွ႕ တည့္တည့္ မ်က္ႏွာစာ ေလွကားထစ္ အေပၚဆံုးမွာ တရားေဟာစင္ကေလး တခုရွိပါတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားက တဦးၿပီးတဦး တရားတက္ေဟာၾကပါတယ္။ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ မ်က္ႏွာစာ ေရွ႕က ပန္းၿခံနဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ကမူေလးေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ သစ္ပင္ေပၚေတြနဲ႔ ေနရာအႏွံ႔ အပင္ေပၚေတြမွာ ေလာ္စပီကာေတြကို ခ်ိတ္ဆဲြထားၾကပါတယ္။ တရားေဟာ တဲ့ အသံကို ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းကေတာင္ ၾကားၾက ရပါတယ္။
ဗံုးခဲြခံခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ သမဂၢ အေဆာက္အအံု ေနရာမွာ ဦးသန္႔ ရုပ္ကလာပ္ကိုျမႇဳပ္ႏွံဖုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိသုကာ ပညာရွင္ ေက်ာင္းသားေတြက ဦးသန္႔ရဲ႕အုတ္ဂူကို ပံုစံဆဲြၿပီး လာေရာက္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း လုပ္အားေပး ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အုတ္ေတြ ၀ိုင္းသယ္ၿပီး စီေပး၊ ဘိလပ္ေျမ (မဆလာ) ေတြ ၀ိုင္းသယ္ေပးနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လုပ္အားေပးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ျပည္သူေတြက ေက်ာင္းသားေတြစားဖို႔ ထမင္းထုပ္ေတြ လာလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ထမင္းထုပ္ပံုႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့သူ ယူစားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တင္ပဲ ေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးနဲ႔ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ အေအးပုလင္းေတြ ကားတစီးတိုက္ လာၿပီး လွဴတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အုတ္ဂူအတြက္ လုပ္အားေပးလိုက္၊ ဗိုက္ဆာတဲ့အခါ ထမင္းထုပ္နဲ႔ အေအးပုလင္း ယူၿပီး ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ မ်က္ႏွာစာေရွ႕ အရိပ္ရတဲ့ အပင္ေတြေအာက္မွာ အနားယူ စားေသာက္ရင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေဟာတဲ့ တရားကိုနားေထာင္လုိက္၊ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး အားေပးလိုက္နဲ႔ ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္တာပါပဲ။ ညေနေစာင္းေလာက္မွပဲ အိမ္ျပန္လာၾကပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ မွာလည္းပဲ မေန႔ကလိုပဲ ဘတ္စ္ကားစီး၊ မာလာေဆာင္မွာ ဆင္း၊ ပါလာတဲ့မုန္႔ဖိုးထဲက ကားခ ခ်န္ၿပီး က်န္တာအကုန္ အလွဴေငြထည့္၊ အုတ္ဂူအတြက္ လုပ္အားသြားေပး ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ လူကပိုမ်ားလာ သလိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး သံတမန္ေတြ လာၿပီး ဂါရ၀ျပဳတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕ တရားေဟာ စင္ငယ္ ကေနၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက “ႏိုင္ငံျခား သံရံုးေတြက သံတမန္မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား၊ ဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြက ႏိုင္ငံႀကီးသား ပီသစြာ စည္းကမ္းတက် ျပဳမူေနထိုင္ၾကပါ။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ စစ္ေခြးေတြ ေက်ာင္းထဲ ေရာက္ေနတာကို က်ေနာ္တို႔သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ လုပ္စရာ ရွိတာကို ဆက္လုပ္သြားမယ္။ သတိရွိၾကပါ” ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ေၾကညာပါတယ္။
ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ စစ္ေခြးေတြဆိုတာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္း အလိုက် ပါတီ ေကာင္စီ၀င္ေတြကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္က ေကာင္စီဥကၠ႒နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်ာင္း၀န္း ထဲကိုလည္း စစ္တပ္က ၀င္ၿပီး စီးမယ့္ သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။
အုတ္ဂူအတြက္ လုပ္အားေပးလိုက္၊ ဗိုက္ဆာတဲ့အခါ ထမင္းထုပ္နဲ႔ အေအးပုလင္းယူၿပီး သစ္ပင္ေအာက္ သြားနားရင္း တရားေဟာတာ နားေထာင္လိုက္နဲ႔ မေန႔က အတိုင္းပါပဲ။ ထူးျခားတာကေတာ့ ဒီေန႔မွာ လူပိုၿပီးမ်ားလာပါတယ္။
အဓိပတိ လမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ လူေတြ၀င္လုိက္ထြက္လိုက္နဲ႔ အေတာ့္ကို စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕ တရားေဟာစင္ မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတ ြတေယာက္ၿပီးတေယာက္ တရား တက္ေဟာတာ အဆက္မျပတ္ပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ အသက္ ေတာ္ေတာ္ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ တေယာက္လည္း တရား တက္ေဟာတာကို ေတြ ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္သတၱိရွိပံုရၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ မိန္းကေလးဆိုလုိ႔
သူတေယာက္တည္း ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္ အိမ္ရဲ႕ တဘက္လမ္းထဲက က်ေနာ္ သိတဲ့ ေက်ာင္းသား အစ္ကိုႀကီး တေယာက္ကိုလည္း တရားေဟာတဲ့ အထဲမွာ ပါတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူက ဟိႏၵဴ-ဗမာ ကျပား တေယာက္ပါ။ အဲဒီအေရးအခင္း အၿပီးမွာ အဖမ္းခံရတယ္လုိ႔လည္း ၾကားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြေဟာတဲ့ တရားထဲက က်ေနာ္ မွတ္မိတဲ့ ပုံျပင္တပုဒ္ရွိပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီပံုျပင္ကို စိတ္ထဲမွာ စဲြေနပါေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ “တခါတုန္းက ဗမာျပည္ႀကီးဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ဦးေန၀င္းနဲ႔ သူ႔ အစိုးရအဖဲြ႕၀င္ေတြဟာ ဘယ္လုိလုပ္ရ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ေလယဥ္ပ်ံ တစင္းေပၚ တက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကေန ဗမာျပည္ႀကီးကို ၀ဲၿပီး ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဦးေန၀င္းက သူ႔ ၀န္ႀကီး အဖဲြ႕၀င္ေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ဗမာျပည္ႀကီး ခ်မ္းသာမလဲ ဆိုတာကို အႀကံေတာင္း ပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ၀န္ႀကီးတေယာက္က ေကာင္းကင္ကေန ေရႊေတြႀကဲခ်လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ တျခား တေယာက္ကလည္း စိန္ေတြ ႀကဲခ် လုိက္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ေငြေတြႀကဲခ်လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး တေယာက္ တေပါက္ အႀကံ ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေလယာဥ္ေမာင္း (ပိုင္းေလာ့) က ဦးေန၀င္းနဲ႔ ၀န္ႀကီး အဖဲြ႕၀င္ေတြကို ဗမာျပည္ႀကီး တကယ္ခ်မ္းသာတာကို ျမင္ခ်င္ၾကလား ဆိုၿပီးေမးပါတယ္။ အားလံုးက ျမင္ခ်င္ပါတယ္ေပါ့။ အဲဒါဆို သူေျပာတဲ့ အတုိင္း လုပ္မလားေပါ့။ လုပ္ပါ့မယ္ေပါ့။ ဒါဆုိရင္ အခု ေလယာဥ္တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အားလံုး တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေအာက္ကိုသာခုန္ခ်ၾက ေပေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္” ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ပါ။
နားေထာင္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ၾသဘာေပးလိုက္ၾကတာ ေက်ာင္း၀န္း တဝန္းလံုး မိုးထိေအာင္ အသံေတြ ဆူညံသြားသလိုပါပဲ။
အဲဒီညေန အိမ္မျပန္ခင္ အခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းကို စစ္တပ္က ၀င္စီးေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက ေက်ာင္းသား ငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရွာင္ခိုင္းေနတယ္၊ အမာခံေလာက္သာ ဦးသန္႔အုတ္ဂူအတြက္ က်န္ေနရစ္မယ္ စတဲ့ သတင္းေတြကို ၾကားရၿပီး က်ေနာ္တုိ႔လည္း အိမ္ျပန္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ရက္ပိုင္းမွာပဲ အစိုးရ စစ္တပ္က ညဘက္ ေက်ာင္းကို ၀င္စီး၊ ဦးသန္႔ အေခါင္းကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ တိုက္ယူၿပီး အခု
ေရႊတိဂံုဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အုတ္ဂူေဘးမွာ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ ဦးသန္႔အေခါင္းကို ကာကြယ္ ခဲ့တဲ့ အမာခံေက်ာင္းသားမ်ား အဲဒီမွာပဲ က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အလံဟာ ေက်ာင္းသား ေသြးေတြ စြန္းခဲ့ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဖမ္းခံခဲ့ ရပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စုစည္းညီညြတ္မႈနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အားေပးေထာက္ခံမႈကို ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္အပ်က္ တခုပါ။
ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ အေရးေတာ္ပံုတုိင္းမွာ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ၊ ရဟန္း ရွင္လူ အေပါင္းကို အေလးျပဳလုိက္ပါတယ္။
(ဦးသန္႔သည္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ တာဝန္ကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္အထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး အာရွတိုက္တြင္ ပထမဆံုးေသာ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔သည္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔ အသက္ ၆၅ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ လာမည့္ ဇန္နဝါရီ ၂၂ ရက္ေန႔သည္ ဦးသန္႔၏ ၁၀၁ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ျဖစ္သည္)
No comments:
Post a Comment